با توجه به رشد روز افزون استفاده از نرم افزار های دبیرخانه و اتوماسیون اداری به طور عام و سامانه‌های مکاتبات اداری به طور خاص و همچنین افزایش قابل ملاحظه حجم مکاتبات، نیاز کاربران به کسب سهولت و سرعت بیشتر در انجام امور محوله در عین دقت و صحت کاملا مشهود گردیده است. نرم افزار های اتوماسیون اداری در ابتدای راه علاوه بر سایر مزایا به کاهش مراودات کاغذی درون سازمانی کمک نموده و فواید آن را به کاربران هویدا نمودند.
با گذشت یک دوره چند ساله و بهره‌مندی از فواید نرم افزار های مکاتبات اداری در درون سازمان ها، زمزمه نیاز به نقل و انتقال نامه به شکل غیر کاغذی بین سازمانی شدت گرفت. در این شرایط شرکت های تولید کننده نرم افزار با استفاده از تجربه های خود و در محدوده نرم‌افزار خود اقدام به ارائه راه‌حل نمودند. شرط اصلی بهره‌مندی از راه حل هر تولید کننده نرم افزار استفاده هر دو سازمان فرستنده و گیرنده از نرم افزار همان شرکت بود. این شرایط در کوتاه مدت و برای سازمان هایی که زیر مجموعه سازمانی داشته و می شد استفاده از یک نرم افزار خاص را به آنها الزام نمود ، پاسخگو بود ولی راه حلی نهایی و قطعی محسوب نمی‌شد.
در آن مقطع زمانی بطور تقریبا همزمان نیاز به مراودات مکاتبات الکترونیکی مابین سازمانی با سامانه‌های نرم افزاریمختلف از طرف استفاده کنندگان اعلام و از طرف شرکت های تولید کننده نیز این نیاز محسوس گردید. بدین معنی کهشرکت هایی که تا قبل از آن با استفاده از این اهرم به توسعه فروش محصول خود اقدام می‌نمودند به این نکته که توسعه بازار با انحصار امکان پذیر نخواهد بود پی برده و به بررسی راه‌حلی جدیدی که با همفکری بین تولید کنندگانمی‌توانست محقق گردد، پرداختند.
این همفکری در کارگروه نرم افزار های اتوماسیون اداری انجمن شرکت های انفورماتیک که متشکل از نمایندگان شرکت های مطرح در بازار اتوماسیون اداری بود صورت پذیرفت و نخستین نسخه پروتکل تبادل الکترونیکی مکاتباتدر تیر ماه ۱۳۸۴ به تصویب کمیته نرم افزار آن انجمن رسید. این پروتکل با نام اختصاری ECE نامگذاری و به عموم معرفی گردید.
عضو شويد
عضويت سريع